Een gevangenis met kerkramen. Duidelijk een teken dat godsdienst of het gebrek daaraan in de 19e eeuw centraal stond als oorzaak van een bandeloos leven.
In elke vleugel voorzag de architect en inspecteur-generaal Ducpétiaux twee verdiepingen zodat je met beneden erbij drie rijen celdeuren boven elkaar ziet staan .
Dat zo'n hoge ruimte akoestisch voor de nodige kerkgalm zorgt zal in de kruistocht tegen immoraliteit en ongodsdienstheid , zoals we dat in zijn geschriften kunnen lezen , hebben bijgedragen.
Mocht je kerkelijke herinneringen hebben dan herken je zeker deze galm ,die menselijke stemmen laat opzwellen en totaal overstaanbaar maakt .
Gelovigen en gedetineerden moeten hun mond houden ,hoogstens kan een lofzang gebruik maken van de galm.
Een lofzang heb ik hier nog niet gehoord , maar de stemmen die in het zwelwater van de hoge ruimte de hele dag rondhangen . Samen met de belgeluiden en het geluid van steenboren en zaagmachines, maken de dikke deuren tot een heerlijke uitvinding . Dammen tegen het lawaai , neergelaten schotbalken waarachter , nadat iedereen 's avonds achter slot en grendel zit ,alleen nog de kreten van de bewakers klinken . Eindelijk in staat , zoals kinderen onder de spoorbrug , om ook eens luid naar elkaar te schreeuwen nu de boeven zijn opgeborgen .
Tot einde juli hoorde je daarna nog een late merel buiten . Ver weg , in de tuinen van de burgers die onderuitgezakt voor hun televisie niet beseffen hoe gelukkig ze zijn . Daarna daalt er een grafstilte neer . De gedwongen stilte van een pensionaat . Rond half zeven 's morgens hoor je alweer de eerste rolkarren door de grote hal denderen. Dacht je dat je even alleen was , de naakte werkelijkheid sluipt het huis binnen . De monniken van het gemene leven ontwaken . Het enige wat je door de hoge celramen kunt zien is de hemel . Leeg , of met enkele wolkjes als bewijs dat de wereld nog bestaat.