De zaak van Frank Van den Bleeken, die zondag zijn zelfgevraagde dood dan toch niet zal krijgen, legt alweer een probleem van ons detentie- en interneringssysteem bloot. "Het is tijd voor een geheel nieuwe aanpak. 'Zorgen' voor een gevangene is ook: zorgen voor onszelf', zegt Hans Claus (52), gevangenisdirecteur en mensenrechtenactivist.

Hij stelde het als voorwaarde voor dit gesprek, dat plaatsvindt in zijn woonkamer, die net als de voortuin met eigenhandig gekapte beeldhouwwerken is bevolkt: "Ik doe over geen enkel individueel dossier uitspraken, dus ook niet over Van den Bleeken. Een gevangene heeft schade aangericht, hij heeft slachtoffers gemaakt, rechtstreeks en onrechtstreeks. Ik heb respect voor al die betrokkenen." 
Maar om Van den Bleeken zelf is het ons niet te doen. Wel om de maatschappelijke discussie die hij losmaakt: hoe vul je anno 2015 een ethisch verantwoorde en maatschappelijk geslaagde strafuitvoeringin en waarom slaagt ons land daar maar niet in?

Ex-gedetineerde I. (58), belandde van jongsaf meermaals achter de tralies. Intussen werkt hij vijf jaar bij SMBG - de Stichting Morele Bijstand aan Gevangenen. “We bevorderen de sociale vooruitgang en vergemakkelijken de reclassering. Ik verricht secretariaatswerk: afspraken boeken, boodschappen noteren, bezoekers ontvangen voor de sociaal assistenten en psychologen. Ik ondersteun de administratie van de moreel consulenten die de gevangenen bezoeken.”

“We assisteren ook ex-gevangenen, zoeken met hen naar een woonst. Onze psychosociale dienst werkt hiervoor samen met een sociaal verhuuragentschap. Zij huren panden, krijgen subsidie van de stad Brussel en kunnen dan goedkoper verhuren aan ex-gedetineerden. Wij regelen, vooraleer ze vrij komen, dat ze in aanmerking komen voor zo’n woonst.”