Overig
Over de "weg der geleidelijkheid"en hoe lijdzaam gedetineerden toekijken
Graag wil ik jullie aandacht vestigen op een merkwaardig fenomeen binnen het huidige strafrechtsysteem dat het oorspronkelijk idee van "recht spreken meer kwaad dan goed doet ".
Onder ons gezegd vertoont de weg der geleidelijkheid héél veel gelijkenissen met de weg der besluiteloosheid. Voor sommigen is die weg zelfs zo geleidelijk dat hij (haast) uitzichtloos wordt. Als je het in de mond neemt , klinkt het zweemzoeterig, maar het smaakt bitterzuur !
Hoe ziek is een rechtssysteem dat de rechten van de gedetineerden en geïnterneerden zonder scrupulus negeert onder het voorwendsel dat hij éért de magische weg der gelijdelijkheid hoort te bewandelen . Het lijkt er zeer sterk op dat vooral het penitentiaire rechtssysteem het onmiskenbare "recht" inruilt voor het speculatieve"risico"dat een gedetineerde voor de samenleving vormt bij zijn vrijating . Een gedetineerde krijgt niet het voordeel doch het nadeel van de twijfel. Meer nog , het structurele wantrouwen als gevolg van een wijdverspreide neurotische paranoia die tot "norm "verheven wordt blijft hardnekkig en tegen het humaniteitsbeginsel van een hervormde wetgeving in , twijfelen aan reële inspanningen en behaalde (feitelijke) resultaten van gedetineerden m.b.t. hun reclassering .
Hoe kan recht geschieden als men de "persoon"van de veroordeelde "crimininaliseert" en reduceert tot datgene wat ogenschijnlijk objectief kenbaar en controleerbaar is?
Ach ja , de weg der geledelijkheid als stok achter de (cel) deur en een gemakzuchtige , mooi verpakte verontschuldiging van alles wat aan de controle van vele interne diensten ontsnapt (of zou kunnen ontsnappen) .
De weg der geleidelijkheid als een kwijtschelding van morele schulden en verantwoordelijkheden van officiële en hoogwaardigheidsbekleders?!