Getuigenissen van binnen en buiten de muren
Getuigenis van Cindy:
Waarom ben ik begonnen met gedetineerden te gaan schrijven, nu iedereen verdiend een 2de kans in het leven ongeacht wat er ook gebeurd is en zelf oordeel en veroordeel ik nooit in het leven, onlangs ben ik begonnen ik krijg heel veel voldoening in het schrijven van brieven en ook het terugkrijgen van hun is zo veel waard, het leven zowel binnen als buiten de muren is niet altijd even makkelijk. Op het moment heb ik een geweldig supercontact met gedetineerden, het doet enorm veel op contact op te bouwen maar ook het vertrouwen naar elkaar toe gaat soms heel moeizaam, sommige zijn heel wantrouwig en hebben veel meegemaakt en andere staan dan weer iets meer positiever in hun schoenen dan anderen. Mijn ervaring met hun is enorm gegroeid en zowel beiden hebben veel steun aan elkaar. Ik ben enorm dankbaar voor deze ervaring en opbouw van nieuwe contacten, vriendschap waar ik zo veel uit haal en ook zo veel voor terug kan doen.
Liefs Cindy
Getuigenis van gedetineerde binnen de muren ( anoniem)
Het is mij hier dus nog steeds niet gelukt ook maar één van al die vele schrijfsters( meestal zijn het vrouwen die criminologie studeren), voor lange tijd bij me in de bus te houden. Ik kan u er gelijk enkele beschrijven die er binnen komen en je gelijk het gevoel willen geven dat je zowat een verrijking bent in hun leven. Om dan enkele maanden later niets meer van hun te laten horen of zo eens sporadisch om de zoveel maanden daar terug zijn alsof er geen vuiltje aan de lucht is en het toch maar weer eens hun liefdadigheidsgevoel een drang is gebleken, sukkels zoals ik wat kleur te willen schenken in hun monotoon bestaan achter die 4 muren! Uiteindelijk als je er even bij stil wilt staan, is het ook maar gewoon iets van 'burgers die met gedetineerden willen schrijven'' en niets meer en niets minder, ook al is het voor iemand als ik best wel bijzonder en telkens een ervaring die me als mens op de eerste plaats een soort van waarde schenkt. Nou dus, geloof dat het best wel bij mezelf te zoeken valt. Ik weet van mezelf , waarschijnlijk mede teweeggebracht door het al zo lang opgesloten zitten, het moeilijk wordt nog ergens in te willen geloven, maar.... ik blijf proberen, aangezien ik nog vele jaren achter slot en grendel moet verblijven en niet totaal wil vervreemden van de realiteit. Mensen leren kennen is levensnoodzakelijk in mijn geval voornamelijk omdat zij het zijn die je de zin van het leven waardevol kunnen laten doen blijken.
Getuigenis van Karel:
Na mijn veroordeling zat ik in zak en as. Iedereen had me laten vallen, ik voelde me heel eenzaam en het enige wat ik deed was eten en slapen. Na een tijdje kreeg ik ook donkere gedachten. Op een dag kwam er een aalmoezenier een praatje maken op mijn cel, en hij zij Karel misschien moet je een penvriend zoeken. Ik heb mij toen door hem op de website binnendemuren.be laten plaatsen. Een maand later kreeg ik een hele lieve brief vol met positiviteit van een lieve oudere dame. Zij heeft me uit het donkere gat gehaald en heeft me ervan overtuigt dat ik meer ben dan alleen maar mijn feiten. Na enkele maanden zijn we ook beginnen bellen en een jaar later vroeg ze of ze op bezoek mocht komen. Ondertussen krijg ik al 6 jaar bezoek van haar. En ik kijk er telkens weer naar uit. Dank u binnendemuren jullie hebben me echt uit de put geholpen.
Getuigenis van Willy:
Het betekent heel veel om pennenvrienden te hebben, vooral als je bijna of helemaal geen bezoek krijgt.
Je komt zo ook meer te weten van wat er buiten de muren gebeurd in de maatschappij, je bouwt een vriendschap op, en vooral je hebt iemand die naar je luistert.
Voor ons gedetineerden betekent een luisterend oor heel veel.
Zelf heb ik al vele schrijfcontacten, niet alleen via binnendemuren.be, maar er kunnen er nog steeds bij. Jammer dat er tot nu toe alleen mannen zich klaar voelen om te schrijven, daarom een oproep naar de vrouwen, neem ook eens een pen in de hand, en schrijf een brief naar een gedetineerde.
Van in de eerste brief goede afspraken maken, en alles verloopt vlotjes.
Ik schrijf heel graag, en meestal binnen enkele dagen vertrekt er alweer een brief retour.
Er zijn pennenvrienden die al vooruit kijken naar de tijd dat wij onze vrijheid terug krijgen, om de band nog steviger te maken, en dat doet ons soms zweven.
Mijn pennenvrienden luisteren naar onze verhalen, (ver)oordelen niet over onze feiten, al mag het van mij altijd, iedereen mag zijn mening geven.
Wat gebeurt is, is gebeurt, we kunnen er alleen aan werken, en de steun van pennenvrienden is dan meer dan welkom, want wij kunnen het niet alleen.
Getuigenis van John:
Ik heb een zoekertje geplaatst op binnendemuren.be omdat ik wat verstrooiing zocht wanneer ik op cel zit. Het doet ook deugd om je hart te kunnen luchten en frustraties te kunnen neerschrijven. Gewoon het gevoel hebben dat iemand wel luistert naar u. Maar in mijn geval is dat zelfs wederzijds. Want de penvriendin waarmee ik momenteel contact heb, heeft ook persoonlijke problemen. En zo helpen we elkaar door een luisterend oor te bieden aan elkaar. We steunen elkaar door onze ervaringen te delen, wat mij dan op een bepaalde manier een goed gevoel geeft omdat ik toch nog voor iemand iets kan betekenen. Wat ik vóór het schrijven via binnendemuren.be toch miste. Dank je wel binnendemuren.be om deze actie op poten te zetten! Aangezien we nog geen internet hebben en enkel contact kunnen hebben via brief naar de buitenwereld/maatschappij.
Getuigenis van Loes:
1x per maand ongeveer ontvang ik een brief van mijn pennevriend. We hebben duidelijke regels afgesproken in het begin en daar houden we ons beide aan. Ik heb het gevoel dat ik iets voor hem kan betekenen, een luisterend oor kan bieden. Ook ik voel me gehoord door hem. Het heeft me laten inzien dat gedetineerde ook gewoon maar mensen zijn met noden en behoeftes. Elke maand kijk ik uit naar een nieuwe brief. Goed dat er initiatieven zoals dit bestaan. Ik heb er enorm van geleerd. Echt een aanrader.
Getuigenis van Aldo:
Het was voor mij een soort van late roeping om me te gaan ontfermen over gevangenen. Mijn tante, die kloosterzuster was, had me daarop gewezen. Zij kreeg in het klooster blijkbaar verzoeken van gevangenen, om te schrijven. Vanuit mijn atheïstische visie had ik daar lange tijd geen oog voor. Pas recent voelde ik een aandrang om werkelijk contacten te leggen met gevangenen.
Ik poog me in die briefwisseling open te stellen, en mijn vertrouwen aan te bieden. Zo ontstaat een band die duurzaam is. Dat wekt appreciatie op.
Mijn ervaring beperkt zich alsnog tot drie gevangenen. Omwille van ethische deontologie wil ik niet persoonlijk over hen berichten. Uit de respons maak ik op dat voor hen die briefwisseling erg welkom is. Voor mezelf is het ook bevredigend mensen te kunnen steunen die in existentieel penibele omstandigheden terecht zijn gekomen.
Aldo
Getuigenis van Luna:
Ik zelf ben een heel sociaal persoon en vind contacten leggen heel belangrijk. Zelf wist ik dat een gevangenen nooit veel aandacht kreeg… Zij worden maar achteruit gegooid… Dit zijn ook maar gewoon mensen, ik stuur nu al enkele weken met iemand en eerlijk? Ik zou niets liever meer willen doen, ik maak zijn dag goed en hij de mijne met de brieven. We hebben soms wel 2-3 keer brievenwisseling op een week. Ik wilde dit doen omdat iedereen een kans verdient en iedereen maakt wel eens een fout, en de ene al wat meer dan de andere, maar hier moet je door kunnen kijken! (:
Ben je iemand die hetzelfde wilt doen? Twijfel alstublieft niet en gewoon doen. :)
Liefs, Luna
Getuigenis van Heidi:
'Ik was op een avond naar het programma "Ooit vrij" aan het kijken en daar hoorde ik dat gedetineerden op dit moment dus ook geen bezoek mochten ontvangen door de corona. En vond dat eigenlijk heel erg dat die mensen dus afhankelijk waren van telefoontjes en brieven. Dan ben ik op internet gaan zoeken om dus naar zo iemand brieven te schrijven. Dan ben ik op het zoekertje van Kevin gestoten en dat sprak me onmiddellijk aan. Heb dan nog een paar dagen afgewacht en dan toch de stap gezet om te schrijven. En moet zeggen dat dat onmiddellijk goed zat. Wij schrijven elkaar per week een brief of 2-3. En zijn nu al zover gekomen dat we zelfs telefonisch contact hebben. En mijn intentie was om een goede vriendschap op te bouwen maar moet zeggen dat ik mijn soulmate heb gevonden. Natuurlijk heeft hij zijn verleden niet mee maar dan denk ik ook weer: wie heeft er in het verleden geen domme dingen gedaan? Iedereen heeft dat wel eens gedaan. En moet zeggen dat ik er nog geen enkele seconden spijt van heb. Dus mijn mening is: verstuur eens een brief en zie wat ervan komt. Want ik hoorde van Kevin dat er veel mensen daar amper brieven, bezoek of telefoontjes ontvangen. Die mensen hebben ook graag eens contact met de buitenwereld. Dus niet twijfelen, gewoon doen!
Groetjes Heidi
Getuigenis van Luc:
Zelf verbleef ik 22 jaar in Leuven-Hulp, je krijgt een straf opgelegd en verdwijnt voor jaren achter de tralies. Binnen de kortste tijd vervreemd je van alles en iedereen, vroeg of laat sta je terug in de harde maatschappij en wat dan (?!). Enkele weken geleden stelde ik mij kandidaat om te schrijven met een gedetineerde in Leuven-Centraal, ik ken het systeem, maar al té goed.
Er zijn vele honderden gedetineerden/geïnterneerden/veroordeelden/lang gestraften = MENSEN, die snakken om een woordje kwijt te kunnen tegen iemand in de "vrije buitenwereld". Hebben jullie er enig idee van wat een vriendelijk woord in een brief doet met iemand. :-)
En ook al kan ik maar één toekomstige schrijver overhalen om gebruik te maken van de website "binnendemuren.be" dan is er opnieuw één mens achter tralies gered!
Met oprechte groet,
Luc.