Getuigenissen van binnen en buiten de muren

Getuigenis van een geïnterneerde binnen de muren

Ik zit zelf al redelijk wat jaren opgesloten in een psychiatrische gevangenis en dit heeft vele gevolgen. Want naast je vrijheid kwijt zijn, een achtergesteld beeld krijgen op de wereld (als je na een aantal jaar eens op uv mag zie je dat er vele zaken in je omgeving veranderd zijn : bij gekomen en vooral ook verdwenen) verlies je veel vrienden. Soms door de feiten ( dit viel mee bij mij), maar vooral door de lengte. Als geïnterneerde weet je niet wanneer je vrij komt( is in praktijk voor velen levenslang) en daardoor haken mensen af. Meestal is dit op een erg kurt manier : gewoon niks meer laten horen en niet opnemen als je belt of antwoorden op een brief. Je stelt je daar dus ook vragen bij die niet beantwoord worden. En soms bij bezoeken, je durft mensen dan overig niet te vaak vragen om niet opdringerig over te komen, merk je dat vrienden soms zo veranderen door het leven, omdat dit niet stil staat, dat je niet meer op dezelfde lijn zit.

Daarom is schrijven zo belangrijk. Contact met iemand. Iemand die je regelmatig hoort. Iemand die je up to Date houd. Iemand nieuw leren kennen. Iemand waarbij je kan af toetsen hoe men naar je kijkt voor als je later vrij komt, zodat je kan aftoetsen hoe men kijkt naar je verhaal en delict als je dit vertelt, want daar ga je later sowieso veel mee geconfronteerd worden. Als dit positief is, is dit top, als dit negatief is weet je wat je kan verwachten. Dit is natuurlijk maar een losse indicator, want iedereen reageert anders, maar als de reactie negatief is, weet je nog dat dit minder erg is omdat dit anoniem is tegenover bv een buur of collega later die je blijft tegenkomen. En dit contact eindig is.

Verder is het ook leuk omdat je kan ventileren over je situatie, en als je gedachten alleen al op papier zet, geeft dit een ander inzicht. Het werkt therapeutisch. Je kan je gedachten structureren. En als je dit effectief naar iemand schrijft voor wie het er toe doet ipv en brief naar jezelf is de waarde nog groter. Eveneens voor de ontvanger. Want heb al meerdere schrijf contacten gehad en gemerkt dat sommige mensen ook vaak nood hebben aan hun verhaal te doen. En ik ben een terug gever, zoveel mogelijk (gezien ik hier weinig kan) uit dankbaarheid.

Je kan over van alles en nog wat schrijven. Bij mij bv Ook over alledaagse zaken. Alle info die ik buiten mijn gesloten omgeving krijg ben ik zeer blij mee. Ik praate met 1 contact bv ook over filofische kwesties, ethisch, media, politieke, over de zaken waarover ik lees om gedachten te wisselen. Iemand anders haar leven en zorgen en die van mij zelf. Het gaat enorm breed. Iemand op papier leren kennen is zeer leuk en intiem. Als lezer van oude boeken zoals les liaisons des dangereux (gerne : brief roman) of oude biografien gebaseerd op brieven kan ik je zeggen dat die achraische wereld weer tot leven wekken op heel veel manieren meerwaardes heeft voor de ontvanger.

Het enige dat ik nog kan toevoegen is dat zomaar stoppen met schrijven, of na een brief te ontvangen hebben en je nieuwsgierigheid over bepaalde zaken bevredigd is, het zeer moeilijk is voor de opgeslotene. Je kan stoppen met schrijven wanneer je maar wilt, maar laat dit dan weten, zodat men niet moet blijven wachten op een brief die nooit zal aankomen. En best een korte toelichting want het kan spoken in de persoons hoofd anders.

Mooie vriendschappen kunnen ontstaan. Of in ieder geval unieke gesprekken en verhalen die je in de vrije wereld nooit mee maakt. Het heeft mij en Iemand waarmee ik schreef echt al therapeutisch geheeld en veel zelfvertrouwen gegeven

Getuigenis van buiten de muren

Ik ben dit in eerste plaats beginnen te doen omdat ik graag schrijf. Dus ik dacht ik probeer dit gewoon en ik zie wel hoe het verloopt. Ik ben hier heel positief aan begonnen. Het is een nieuwe ervaring , ik zou zo terug aan beginnen. Ja fijn als die mensen hun verhaal willen delen, ik beantwoord alles zo eerlijk mogelijk en je merkt dat da wel geapprecieerd wordt wat fijn is om een briefje terug te kringen dan.

Met vriendelijke groeten

KDB

Getuigenis van Reinhilde

Ik ben beginnen schrijven met gedetineerden om een lichtpuntje te zijn in hun bestaan. Ik heb een 8-tal pennenvrienden. Het is net als in de buitenwereld, met sommige gaat het schrijven heel vlot, met anderen iets minder. Ik sta open voor iedereen. Ik vind het heerlijk om post te krijgen als vanouds, zonder de technologie van vandaag. Het schrijven met gedetineerden laat je even stilstaan bij je eigen en reflecteren over je eigen leven, gedachten en gevoelens. Het heeft bij mij een wereld geopend die ik niet kende, en vormt een verrijking in mijn gedrag en gedachten.

Reinhilde

Getuigenis van Melissa

Uit interesse in criminologie, psychologie en wat leeft in een mens ben ik terechtgekomen op de website binnendemuren.be .

Janneke, de dame die alles in goede banen leidt, stond mij al heel snel te woord en te hulp in het vinden van een passende "pennevriend"

Kiezen uit een lijstje vond ik enger dan te vertrouwen op de ervaring van Janneke.

Er hoeft vooral niet echt een reden te zijn waarom je wil schrijven. Als jij je er maar goed bij voelt.

Ik merk in mijn omgeving dat dit nog vaak een taboe is. Praat er dan niet over en schrijf dit gevoel aan je pennevriend(in)

Voel jezelf niet minder of laat je niet kisten door vooroordelen.

Een steun zijn voor iemand is een heel mooi gebaar. Zet dit op nummer 1 en dan vliegt je pen naar vele pagina's.

Je weet bij start echt niet met wie je zal schrijven en wat de reden is van hun "verblijf" en of ze wel eerlijk tegen jou zijn.

Maar daar kies je nu eenmaal voor.

Veel dames die schrijven, leest een eerdere getuigenis. Maar... hebben vrouwen dan ook niet een tikkeltje meer gevoel, mededogen en inzicht op zo'n gebied?

Je adres geven lijkt zeer eng. Maar hoe enger je het gaat bekijken, hoe meer het schrijven eronder lijdt.

Het schrijven zelf verloopt in mijn geval prima ondanks dit soms iets langer duurt dan de normale post levertijden.

De gedetineerde waar ik mee pen bevindt zich in Duitsland.

Elke brief wordt ook gelezen en ontleedt door intern personeel in het complex vooraleer dit naar de gedetineerde gaat.

Ik heb het geluk met een eensgezinde, zeer interessante persoon te mogen pennen. Het helpt die persoon om een bepaald houvast te hebben en het zet jouzelf ook aan het denken. Iedereen heeft fouten, niemand is perfect en het voelt ook niet raar om te pennen met een onbekende ondanks hun verleden en reden ze "binnen de muren" zijn.

Na een aantal heen en weer gepen bouw je echt een band op en kijk je beide uit naar een brief.

Ik raad het dan ook iedereen aan die graag schrijft en empathie heeft om een steun te zijn. Het hoeft hiervoor niet altijd als een verplichting te dienen. Ik merk dat praten over gezamenlijke interesses meer deugddoend werkt dan praten over de reden waarom...

Tip voor onderwerpen is bvb. eens een vragenlijst bij te voegen. Die vindt je overal terug en dit werkt echt helend. Dan geef je de keuze op wat men wil antwoorden.

Kan gaan over interesses, toekomst, verleden, anekdotes herinneren, ..

Het is vooral een beetje ontdekken van in het begin en daaruit altijd eerlijk te blijven.

Wat zeer belangrijk is... vergeet de menselijkheid niet en hoe eenzaamheid aanvoelt.

Is het dan toch niet de persoon of het schrijven die je verwachtte, wees dan eerlijk en uit dit dan ook vooraleer je het schrijven stopt

Het is een ervaring rijker en voor mij persoonlijk even deugddoend. Ik kan m'n ei kwijt na een drukke dag in een heel stresserende omgeving en de gedetineerde heeft ook iets om naar uit te kijken en bij stil te staan. Menselijk contact en ervaringen delen werkt beter dan een cursusje psychologie voor dummies.

Ik hoop tot het eind van z'n straf een steun te mogen zijn en wie weet of erna nog brieven komen. Het na traject is even hard als gevangen zitten.

Getuigenis van Petra

Meer dan 10 jaar geleden kwam ik in aanraking om te corresponderen met gedetineerden via een stichting in Utrecht. Het contact ging via hun, en zij stuurde de brieven door naar mijn penvriend in Duitsland. Ik had nog nooit geschreven met iemand in de gevangenis en vond het best wel eng, maar ons contact verliep goed en we hebben toch 3 jaar met elkaar geschreven, tot dat hij vrij kwam......daarna nooit meer wat van hem gehoord......Vele jaren later, nu eigenlijk.....ben ik bij binnen de muren gaan schrijven met mijn nieuwe penvriend. Dit keer was het echt eng , omdat je je eigen adres gaat gebruiken voor de correspondentie, ik haakte al snel af , ben ik eerlijk in. Er gingen zoveel vragen door mijn hoofd, maar na mailcontact met Janneke, durfde ik het toch aan. Ik heb inmiddels meerdere brieven over en weer geschreven met mijn penvriend, en ik geef eerlijk toe, dat het best wel goed voelt. We hebben wel een klik , en ik heb het idee dat je echt wat kan betekenen voor iemand in de gevangenis. Hun kijken reikhalsend uit naar antwoord, vertellen hoe het leven daar is, wat ze doen, denken enz.....terwijl ik gewoon alle vrijheid heb. Ik stuur nu in elke brief een ansichtkaart mee voor mijn penvriend als ik ergens ben geweest, zo neem ik hem toch een beetje mee in mijn dagelijkse leven. Ik kan iedereen aanraden te schrijven met gedetineerden, ook al lijkt het eng, ze worden vast een goed vriend van je middels schrijven.

Groetjes Petra

Getuigenis van Cindy:

Waarom ben ik begonnen met gedetineerden te gaan schrijven, nu iedereen verdiend een 2de kans in het leven ongeacht wat er ook gebeurd is en zelf oordeel en veroordeel ik nooit in het leven, onlangs ben ik begonnen ik krijg heel veel voldoening in het schrijven van brieven en ook het terugkrijgen van hun is zo veel waard, het leven zowel binnen als buiten de muren is niet altijd even makkelijk. Op het moment heb ik een geweldig supercontact met gedetineerden, het doet enorm veel op contact op te bouwen maar ook het vertrouwen naar elkaar toe gaat soms heel moeizaam, sommige zijn heel wantrouwig en hebben veel meegemaakt en andere staan dan weer iets meer positiever in hun schoenen dan anderen. Mijn ervaring met hun is enorm gegroeid en zowel beiden hebben veel steun aan elkaar. Ik ben enorm dankbaar voor deze ervaring en opbouw van nieuwe contacten, vriendschap waar ik zo veel uit haal en ook zo veel voor terug kan doen.

Liefs Cindy

Getuigenis van gedetineerde binnen de muren ( anoniem)

Het is mij hier dus nog steeds niet gelukt ook maar één van al die vele schrijfsters( meestal zijn het vrouwen die criminologie studeren), voor lange tijd bij me in de bus te houden. Ik kan u er gelijk enkele beschrijven die er binnen komen en je gelijk het gevoel willen geven dat je zowat een verrijking bent in hun leven. Om dan enkele maanden later niets meer van hun te laten horen of zo eens sporadisch om de zoveel maanden daar terug zijn alsof er geen vuiltje aan de lucht is en het toch maar weer eens hun liefdadigheidsgevoel een drang is gebleken, sukkels zoals ik wat kleur te willen schenken in hun monotoon bestaan achter die 4 muren! Uiteindelijk als je er even bij stil wilt staan, is het ook maar gewoon iets van 'burgers die met gedetineerden willen schrijven'' en niets meer en niets minder, ook al is het voor iemand als ik best wel bijzonder en telkens een ervaring die me als mens op de eerste plaats een soort van waarde schenkt. Nou dus, geloof dat het best wel bij mezelf te zoeken valt. Ik weet van mezelf , waarschijnlijk mede teweeggebracht door het al zo lang opgesloten zitten, het moeilijk wordt nog ergens in te willen geloven, maar.... ik blijf proberen, aangezien ik nog vele jaren achter slot en grendel moet verblijven en niet totaal wil vervreemden van de realiteit. Mensen leren kennen is levensnoodzakelijk in mijn geval voornamelijk omdat zij het zijn die je de zin van het leven waardevol kunnen laten doen blijken.

Getuigenis van Karel:

Na mijn veroordeling zat ik in zak en as. Iedereen had me laten vallen, ik voelde me heel eenzaam en het enige wat ik deed was eten en slapen. Na een tijdje kreeg ik ook donkere gedachten. Op een dag kwam er een aalmoezenier een praatje maken op mijn cel, en hij zij Karel misschien moet je een penvriend zoeken. Ik heb mij toen door hem op de website binnendemuren.be laten plaatsen. Een maand later kreeg ik een hele lieve brief vol met positiviteit van een lieve oudere dame. Zij heeft me uit het donkere gat gehaald en heeft me ervan overtuigt dat ik meer ben dan alleen maar mijn feiten. Na enkele maanden zijn we ook beginnen bellen en een jaar later vroeg ze of ze op bezoek mocht komen. Ondertussen krijg ik al 6 jaar bezoek van haar. En ik kijk er telkens weer naar uit. Dank u binnendemuren jullie hebben me echt uit de put geholpen.

Getuigenis van Willy:

Het betekent heel veel om pennenvrienden te hebben, vooral als je bijna of helemaal geen bezoek krijgt.
Je komt zo ook meer te weten van wat er buiten de muren gebeurd in de maatschappij, je bouwt een vriendschap op, en vooral je hebt iemand die naar je luistert.
Voor ons gedetineerden betekent een luisterend oor heel veel.
Zelf heb ik al vele schrijfcontacten, niet alleen via binnendemuren.be, maar er kunnen er nog steeds bij. Jammer dat er tot nu toe alleen mannen zich klaar voelen om te schrijven, daarom een oproep naar de vrouwen, neem ook eens een pen in de hand, en schrijf een brief naar een gedetineerde.
Van in de eerste brief goede afspraken maken, en alles verloopt vlotjes.
Ik schrijf heel graag, en meestal binnen enkele dagen vertrekt er alweer een brief retour.
Er zijn pennenvrienden die al vooruit kijken naar de tijd dat wij onze vrijheid terug krijgen, om de band nog steviger te maken, en dat doet ons soms zweven.
Mijn pennenvrienden luisteren naar onze verhalen, (ver)oordelen niet over onze feiten, al mag het van mij altijd, iedereen mag zijn mening geven.
Wat gebeurt is, is gebeurt, we kunnen er alleen aan werken, en de steun van pennenvrienden is dan meer dan welkom, want wij kunnen het niet alleen.

Getuigenis van John:

Ik heb een zoekertje geplaatst op binnendemuren.be omdat ik wat verstrooiing zocht wanneer ik op cel zit. Het doet ook deugd om je hart te kunnen luchten en frustraties te kunnen neerschrijven. Gewoon het gevoel hebben dat iemand wel luistert naar u. Maar in mijn geval is dat zelfs wederzijds. Want de penvriendin waarmee ik momenteel contact heb, heeft ook persoonlijke problemen. En zo helpen we elkaar door een luisterend oor te bieden aan elkaar. We steunen elkaar door onze ervaringen te delen, wat mij dan op een bepaalde manier een goed gevoel geeft omdat ik toch nog voor iemand iets kan betekenen. Wat ik vóór het schrijven via binnendemuren.be toch miste. Dank je wel binnendemuren.be om deze actie op poten te zetten! Aangezien we nog geen internet hebben en enkel contact kunnen hebben via brief naar de buitenwereld/maatschappij.

Getuigenis van Loes:

1x per maand ongeveer ontvang ik een brief van mijn pennevriend. We hebben duidelijke regels afgesproken in het begin en daar houden we ons beide aan. Ik heb het gevoel dat ik iets voor hem kan betekenen, een luisterend oor kan bieden. Ook ik voel me gehoord door hem. Het heeft me laten inzien dat gedetineerde ook gewoon maar mensen zijn met noden en behoeftes. Elke maand kijk ik uit naar een nieuwe brief. Goed dat er initiatieven zoals dit bestaan. Ik heb er enorm van geleerd. Echt een aanrader.

Getuigenis van Aldo:

Het was voor mij een soort van late roeping om me te gaan ontfermen over gevangenen. Mijn tante, die kloosterzuster was, had me daarop gewezen. Zij kreeg in het klooster blijkbaar verzoeken van gevangenen, om te schrijven. Vanuit mijn atheïstische visie had ik daar lange tijd geen oog voor. Pas recent voelde ik een aandrang om werkelijk contacten te leggen met gevangenen.

Ik poog me in die briefwisseling open te stellen, en mijn vertrouwen aan te bieden. Zo ontstaat een band die duurzaam is. Dat wekt appreciatie op.

Mijn ervaring beperkt zich alsnog tot drie gevangenen. Omwille van ethische deontologie wil ik niet persoonlijk over hen berichten. Uit de respons maak ik op dat voor hen die briefwisseling erg welkom is. Voor mezelf is het ook bevredigend mensen te kunnen steunen die in existentieel penibele omstandigheden terecht zijn gekomen.

Aldo

Getuigenis van Luna:

Ik zelf ben een heel sociaal persoon en vind contacten leggen heel belangrijk. Zelf wist ik dat een gevangenen nooit veel aandacht kreeg… Zij worden maar achteruit gegooid… Dit zijn ook maar gewoon mensen, ik stuur nu al enkele weken met iemand en eerlijk? Ik zou niets liever meer willen doen, ik maak zijn dag goed en hij de mijne met de brieven. We hebben soms wel 2-3 keer brievenwisseling op een week. Ik wilde dit doen omdat iedereen een kans verdient en iedereen maakt wel eens een fout, en de ene al wat meer dan de andere, maar hier moet je door kunnen kijken! (:
Ben je iemand die hetzelfde wilt doen? Twijfel alstublieft niet en gewoon doen. :)

Liefs, Luna

Getuigenis van Heidi:

'Ik was op een avond naar het programma "Ooit vrij" aan het kijken en daar hoorde ik dat gedetineerden op dit moment dus ook geen bezoek mochten ontvangen door de corona. En vond dat eigenlijk heel erg dat die mensen dus afhankelijk waren van telefoontjes en brieven. Dan ben ik op internet gaan zoeken om dus naar zo iemand brieven te schrijven. Dan ben ik op het zoekertje van Kevin gestoten en dat sprak me onmiddellijk aan. Heb dan nog een paar dagen afgewacht en dan toch de stap gezet om te schrijven. En moet zeggen dat dat onmiddellijk goed zat. Wij schrijven elkaar per week een brief of 2-3. En zijn nu al zover gekomen dat we zelfs telefonisch contact hebben. En mijn intentie was om een goede vriendschap op te bouwen maar moet zeggen dat ik mijn soulmate heb gevonden. Natuurlijk heeft hij zijn verleden niet mee maar dan denk ik ook weer: wie heeft er in het verleden geen domme dingen gedaan? Iedereen heeft dat wel eens gedaan. En moet zeggen dat ik er nog geen enkele seconden spijt van heb. Dus mijn mening is: verstuur eens een brief en zie wat ervan komt. Want ik hoorde van Kevin dat er veel mensen daar amper brieven, bezoek of telefoontjes ontvangen. Die mensen hebben ook graag eens contact met de buitenwereld. Dus niet twijfelen, gewoon doen!

Groetjes Heidi

Getuigenis van Luc:

Zelf verbleef ik 22 jaar in Leuven-Hulp, je krijgt een straf opgelegd en verdwijnt voor jaren achter de tralies. Binnen de kortste tijd vervreemd je van alles en iedereen, vroeg of laat sta je terug in de harde maatschappij en wat dan (?!). Enkele weken geleden stelde ik mij kandidaat om te schrijven met een gedetineerde in Leuven-Centraal, ik ken het systeem, maar al té goed.
Er zijn vele honderden gedetineerden/geïnterneerden/veroordeelden/lang gestraften = MENSEN, die snakken om een woordje kwijt te kunnen tegen iemand in de "vrije buitenwereld". Hebben jullie er enig idee van wat een vriendelijk woord in een brief doet met iemand. :-)
En ook al kan ik maar één toekomstige schrijver overhalen om gebruik te maken van de website "binnendemuren.be" dan is er opnieuw één mens achter tralies gered!
Met oprechte groet,
Luc.