Beste lezer,
De vriendschap in het leven, is voor mij een doodgewone vogel
Die valt en klimt en onvermoeibaar
In zon en regen, zijn spiegelbeeld blijft zoeken
tussen de verwarde struiken van de eenzaamheid.
Deze wereld zal veranderen, krimpend en grijs.
Maar vele wormen vlechten vele vlinders
en de tranen trouwen altijd met hun lach.
De mens is alles, en meer of minder is hij immers een koning en zelfs een dwaas, maar dat mag.
Wat ik vooral zou willen is een collectie aanleggen van mensen zoals jij!
Besef, hoe mooier en rijker de herinnering, des te moeilijker de scheiding.
Maar dankbaarheid verandert de pijn der herinnering in stille vreugde, in een hartelijke lach.
De mooie dingen van vroeger zijn geen doorn in het vlees, maar een kostbaar geschenk dat je meedraagt en af en toe kunt uitpakken om te gedijen in een soms artificiële wereld waarin je terecht komt, al dan niet door eigen toedoen. Je moet dan echter zorgen dat je niet in je herinnering blijft graven en je erin verliest. Een kostbaar geschenk bekijk je namelijk niet aldoor, maar alleen op bijzondere of moeilijke ogenblikken; buiten die ogenblikken is het een verborgen schat, een veilig bezit.
Dan wordt het gemis, hoe vluchtig of hoe lang het ook kan zijn, een verborgen schat, een veilig bezit.
Dan wordt je leven een blijvende bron van energie en levenslust.
En eigenlijk is er maar één reden waarom je niet altijd ervaart wat men in India 'annand' noemt; gelukzaligheid, het niet voelen van een gemis. En die is er omdat je je concentreert op wat je niet hebt. Om het gemis te duiden, zou de mens zich meer moeten oefenen in onthechting, onthaasting en ontwening. Worden we niet onbewust gedicteerd door de modetrends van de maatschappij >>> FOMO (fear of missing out). Een gemis aanvaarden en erbij gedijen is een positieve levenshouding die altijd de vrucht is van je gedachten en je gevoelens voor jezelf, je medemens en je situatie. Daarbij komt nog dat roddel het grootste gif is op deze aarde en het gemis van een vriend, of van een leuke gebeurtenis alleen verergert.
Bij dit schrijven, herinner ik me de gevleugelde woorden van Boeddha: ‘”Jaag niet achter het verleden na. Verlang niet naar de toekomst. Het verleden is niet meer. De toekomst is nog niet begonnen.”
Het leven met alle gemis met alle gemis dat er daadwerkelijk is, is een wonder, een vriendschap dat we moeten beleven, niet een probleem wat we moeten oplossen.
Sinds een tijdje zijn mensen voor mij slechts rijk met wat ze geven en arm met wat ze weigeren aan ‘kameraderie’. Vriendschap en dus ook gemis zijn er om gedeeld te worden. En is vriendschap a.h.w.geen schelp waarin de muziek van de wereld weerklinkt?
Laat mij besluiten met de paar universele woorden van de grote Romeinse filosoof Marcus Aurelius:
(*121-+180) ( in Nederlandse vertaling) “Ons leven, met zijn leegte en gemis, is wat onze gedachten ervan maken.” ( ‘uit zijn zelfbespiegelingen’) ( ‘Tot zichzelve’).
Oktober 2024
Frank Vroman