Al dan niet bekennen - 'onschuldig' veroordeeld

In het algemeen kan gesteld worden dat volhouden 'onschuldig' veroordeeld te zijn automatisch resulteert in een aanzienlijke strafverlenging, bovenop de wet Lejeune Vl-termijn van 1/3 ^de (wat in het algemeen al zeer zelden tot nooit wordt toegepast), komt dit in de praktijk gewoonweg neer op strafeinde, met de bijkomende tendens dat zeer lange straffen relatief minder 'aangroeien' dan kortere. Veroordelingen van 3â 10 jaar lopen blijkbaar door tot strafeinde, hoewel justitie dit verschijnsel met lede ogen aanziet, omdat er op deze manier geen 'voorwaarden' meer kunnen gesteld worden.

Het voorgaande houdt in dat de druk om -al dan niet terecht- schuld te bekennen uitermate groot wordt. Diverse strafpleiters gewagen in dit verband trouwens over een schending van de rechte van de gedetineerde, en over een tweede veroordeling. Deze gang van zaken zou voor het hof van Straatsburg kunnen aangeklaagd worden.

De feitelijke situatie kan dus een gedetineerde, die veroordeeld is tot een 'lichtere straf' (enkele jaren...) de mogelijkheid bieden voor 'einde straf' te kiezen, maar wanneer de strafmaat oploopt wordt deze keuze de facto onmogelijk gemaakt

Deze gang van zaken wordt door justitie gemotiveerd met:

I : een definitieve veroordeling impliceert een schuldigverklaring.

2: VI wordt verleend na 'goed gedrag' en opstandigheid tegen het vorige principe houdt in dat de geloofwaardigheid van justitie in vraag wordt gesteld, en dat wordt 'vanzelfsprekend ' niet als goed gedrag beschouwd.

Laat wel duidelijk zijn dat er op geen enkele Wijze rekening wordt gehouden met goed gedrag, (voor hen is het verlenen van UV en PV een teken dat betreffende gedetineerde goed gedrag vertoond heeft) als je niet naar de Pijpen danst van de inrichting door bijvoorbeeld niet aan je dossier te werken daar je ervan overtuigt bent onschuldig te Zijn en dit toch geen enkel nut heeft, blijft men hier toch op aandringen en blijft men herhalen dat er een zeer reële kans is op recidive, zonder dat men in gesprek geweest is met de desbetreffende gedetineerde. Waarschijnlijk zijn ze in het bezit van een glazen bol en weten ze hierdoor hoe iemand zich in het verleden gedragen heeft en in de toekomst zal gedragen.

Waar begint het probleem?

Het probleem begint al bij het verhoor. Diegene die een klacht neerlegt wordt maar I maal verhoord, echter wordt de "beschuldigde" meerdere malen verhoord om na te gaan of zijn/haar verklaring wel juist is.

Waarom wordt dit niet toegepast op diegene die de klacht neerlegt, nee dit is met nodig daar elk woord onmiddellijk van de eerste keer geloofd wordt en er geen sprake kan Zijn van een valse verklaring!

Conclusie over dit alles: Als je niet wilt dat een probleem wordt aangepakt, dan ontken je gewoon dat het probleem er is. Dus blijf je zeggen dat er niets mis is met de rechtspraak in België, dat politie en justitie altijd voor de waarheid gaan en alleen pnma personeel in dienst hebben. Dat politiemensen en officieren van justitie nooit liegen, dat zij nooit voor een verdachte ontlastende zaken opzettelijk uit een dossier weglaten. Dat het NICC (Nationaal Instituut voor Criminalistiek en Criminologie) nooit prutswerk levert of sporen kwijtraakt Dat rechters altijd verstand van zaken hebben en niet soms gewoon zitten te slapen. Dat de veroordeling van onschuldigen In België absoluut een incident is.

Volgend artikel stond in De Standaard.

Toon Musschoot (Bron: De Standaard)

In Schotland kwamen in tienjaar tijd 25 gerechtelijke dwalingen naar boven. In Engeland en Wales gaat het tot nu toe om 320 zaken. In België staat de teller op 0,0. Zijn onze rechters dan onfeilbaar? Bwah, zegt Toon Musschoot , allicht komt dat omdat er bij ons geen instantie bestaat die mogelijke missers van het gerecht onderzoekt.