Een moordenaar in mijn straat...

In iedere Vlaamse verkaveling wonen mannen of vrouwen met een strafregister, mensen die voorheen een misdrijf hebben gepleegd zoals diefstallen, het dealen van drugs of het oplichten van medemensen of seksueel grensoverschrijdend gedrag. Sommigen van deze mensen zaten voorheen al dan niet lang in een gevangenis of werden strikt begeleid door controle van probatievoorwaarden.

De strafuitvoeringsrechtbanken zijn streng en eisen waarborgen om vroegere delinquenten terug te sturen naar hun omgeving, hun gezin en ook de ruimere samenleving. Een grondidee binnen het strafrecht was steeds dat ook tijdens een straf steeds dient gewerkt te worden naar de re-integratie van veroordeelden binnen onze samenleving zodat een tweede kans steeds een optie is geweest, met uitzondering van psychisch ernstig zieke mensen die een gevaar vormen voor zichzelf en de samenleving.

Het voorbeeld dat een Limburgse wijk blijkbaar revolteert dat een pedofiel toelating had gekregen om zich aldaar te vestigen toont andermaal aan hoe hardvochtig en meedogenloos mensen kunnen reageren op feiten die niet in hun kraam passen.

Hij of zij die eerst anoniem zijn (beroeps?)geheim prijsgeeft aan anderen draagt een verpletterende verantwoordelijkheid en doorkruist ook het systeem van de rechtsstaat dat eenieder opnieuw kan vertrekken eens zijn straf voorbij is en hij rekening houdt met de opgelegde voorwaarden bij zijn vrijlating uit de gevangenis.

Eigenbelang

Het feit dat in dit voorbeeld de vroegere dader een gewezen priester was is zelfs totaal niet relevant. Deze persoon wordt nu een tweede maal publiek veroordeeld en door de mediatisering van deze zaak wacht hem waarschijnlijk allen maar een vlucht naar een verre plek.

Bescherming van kinderen is een nobel streefdoel doch dit argument kan ook misbruikt worden om enkel op te komen voor een individueel eigenbelang. Mensen verbannen uit een eigen wijk komt er in feite op neer dat je andere mensen opzadelt met het probleem …Niet in mijn tuin …er zijn andere tuinen genoeg.

Ik ben benieuwd hoe de Procureur des Konings in Limburg deze klacht zal behandelen. Het lijkt mij een mooi voorbeeld om fundamenteel na te denken over verdraagzaamheid en over de vraag van verzoening van eigen belangen met maatschappelijke betrokkenheid.

Gaan we naar een samenleving waar binnenkort huizen worden verkocht met een waarborg dat alle buren blanke medemensen zijn, met een universitair diploma en een relatie en met een blanco- strafregister?

Keihard

Meer en meer reageren mensen keihard op zij die gefaald hebben tot wellicht het moment dat mensen uit eigen omgeving soms ongewild geconfronteerd worden met misdaad en straf. Straffen mogen streng zijn doch dienen ook rechtvaardig te blijven. Een samenleving helpt zichzelf niet door genadeloos te blijven voor wie ooit verkeerd heeft gehandeld.

Andermaal blijkt uit het Limburgse voorbeeld dat pedofielen en daders van seksuele delinquentie de melaatsen van deze tijd zijn geworden. Het is evident goed dat de rechten van kinderen prioritair zijn en hoe dan ook moeten worden gevrijwaard doch deze nobele doelstelling moet verzoenbaar blijven met het idee dat daders van seksueel deviant gedrag ook medemensen blijven en dat men hen niet mag marginaliseren, daar ook dergelijke houding risico’s inhoudt.

Ik blijf het een paradox vinden dat onze samenleving ooit pater Damiaan heeft verkozen als grootste Belg, dan wanneer Damiaan juist die figuur was die menselijk is blijven omgaan met de verschoppelingen van zijn tijd, die ooit werden verzameld op het eiland Molokai …

(Paul Quirynen is advocaat  en Plaatsvervangend Vrederechter)

Bron: De redactie.be - 24/11/14