De essentie van de vrijheidsberoving is dat de mensen beroofd worden van hun vrijheid en niet langer kunnen deelnemen aan het leven in de vrije samenleving. Dat klinkt nogal logisch en evident. Maat wat detentie met je doet is echter veel meer dan enkel je vrijheid ontnemen. De beperkingen, frustraties, zorgen, de stress, de krassen op je ziel, maken de straf tot meer dan wat de wetgever beoogt. Vrijheidsberoving is dan ook een zeer ingrijpende en schokkende gebeurtenis.
Strafinrichting
Ondanks dat de bevolkingsgroep van gedetineerden, zeker niet tot de meest financieel begunstigden behoort , blijven bovenvermelde praktijken toch maar doorgaan .
Zowel voor de gedetineerde als voor zijn nabestaanden zorgt de opsluiting voor heel wat emoties op rationeel vlak. De partner is weg, de vader of moeder van de kinderen is opgesloten, ouders zien hun zoon of dochter in de gevangenis verdwijnen… dat laat natuurlijk zijn sporen na
In de gevangenissen wordt de beslissing van de Vlaamse Gemeenschap om het `Strategisch Plan Hulp - en Dienstverlening`in de praktijk omgezet.
Eén op de vijf gedetineerden kampt met ernstige psychische problemen , zoals verslaving - of agressiestoornissen. Omdat zij geen hulp krijgen zijn ze opnieuw een gevaar voor de samenleving als ze vrijkomen .
In Belgie zijn geen vereisten gesteld aan gevangenbewaarders . Een summier ingangsexamen is voldoende.
De bezoekfaciliteiten die geboden worden voor kinderen met ouders achter tralies verschilt van instelling tot instelling.
De jeugdinstellingen liggen te ver van de grootsteden waardoor de band van de jongeren met hun familie wordt doorgeknipt .
De Basiswet stelt de effectuering van geformuleerde rechten aangaande het regime afhankelijk van mogelijke veiligheidsrisico's die het met zich mee kan brengen. In de Basiswet wordt ook voorzien in de mogelijkheid tot plaatsing in een zgn. " individueel bijzonder veiligheidsregime "( art. 116 - 118 van de Basiswet )
In het algemeen kan gesteld worden dat volhouden 'onschuldig' veroordeeld te zijn automatisch resulteert in een aanzienlijke strafverlenging, bovenop de wet Lejeune Vl-termijn van 1/3 de (wat in het algemeen al zeer zelden tot nooit wordt toegepast), komt dit in de praktijk gewoonweg neer op strafeinde, met de bijkomende tendens dat zeer lange straffen relatief minder 'aangroeien' dan kortere. Veroordelingen van 3â 10 jaar lopen blijkbaar door tot strafeinde, hoewel justitie dit verschijnsel met lede ogen aanziet, omdat er op deze manier geen 'voorwaarden' meer kunnen gesteld worden.
Het voorgaande houdt in dat de druk om -al dan niet terecht- schuld te bekennen uitermate groot wordt. Diverse strafpleiters gewagen in dit verband trouwens over een schending van de rechte van de gedetineerde, en over een tweede veroordeling. Deze gang van zaken zou voor het hof van Straatsburg kunnen aangeklaagd worden.
De feitelijke situatie kan dus een gedetineerde, die veroordeeld is tot een 'lichtere straf' (enkele jaren...) de mogelijkheid bieden voor 'einde straf' te kiezen, maar wanneer de strafmaat oploopt wordt deze keuze de facto onmogelijk gemaakt
Deze gang van zaken wordt door justitie gemotiveerd met:
I : een definitieve veroordeling impliceert een schuldigverklaring.
2: VI wordt verleend na 'goed gedrag' en opstandigheid tegen het vorige principe houdt in dat de geloofwaardigheid van justitie in vraag wordt gesteld, en dat wordt 'vanzelfsprekend ' niet als goed gedrag beschouwd.
Laat wel duidelijk zijn dat er op geen enkele Wijze rekening wordt gehouden met goed gedrag, (voor hen is het verlenen van UV en PV een teken dat betreffende gedetineerde goed gedrag vertoond heeft) als je niet naar de Pijpen danst van de inrichting door bijvoorbeeld niet aan je dossier te werken daar je ervan overtuigt bent onschuldig te Zijn en dit toch geen enkel nut heeft, blijft men hier toch op aandringen en blijft men herhalen dat er een zeer reële kans is op recidive, zonder dat men in gesprek geweest is met de desbetreffende gedetineerde. Waarschijnlijk zijn ze in het bezit van een glazen bol en weten ze hierdoor hoe iemand zich in het verleden gedragen heeft en in de toekomst zal gedragen.
Waar begint het probleem?
Het probleem begint al bij het verhoor. Diegene die een klacht neerlegt wordt maar I maal verhoord, echter wordt de "beschuldigde" meerdere malen verhoord om na te gaan of zijn/haar verklaring wel juist is.
Waarom wordt dit niet toegepast op diegene die de klacht neerlegt, nee dit is met nodig daar elk woord onmiddellijk van de eerste keer geloofd wordt en er geen sprake kan Zijn van een valse verklaring!
Conclusie over dit alles: Als je niet wilt dat een probleem wordt aangepakt, dan ontken je gewoon dat het probleem er is. Dus blijf je zeggen dat er niets mis is met de rechtspraak in België, dat politie en justitie altijd voor de waarheid gaan en alleen pnma personeel in dienst hebben. Dat politiemensen en officieren van justitie nooit liegen, dat zij nooit voor een verdachte ontlastende zaken opzettelijk uit een dossier weglaten. Dat het NICC (Nationaal Instituut voor Criminalistiek en Criminologie) nooit prutswerk levert of sporen kwijtraakt Dat rechters altijd verstand van zaken hebben en niet soms gewoon zitten te slapen. Dat de veroordeling van onschuldigen In België absoluut een incident is.
Volgend artikel stond in De Standaard.
Toon Musschoot (Bron: De Standaard)
In Schotland kwamen in tienjaar tijd 25 gerechtelijke dwalingen naar boven. In Engeland en Wales gaat het tot nu toe om 320 zaken. In België staat de teller op 0,0. Zijn onze rechters dan onfeilbaar? Bwah, zegt Toon Musschoot , allicht komt dat omdat er bij ons geen instantie bestaat die mogelijke missers van het gerecht onderzoekt.