Het ziet er naar uit dat de laatste gebeurtenissen in de gevangenissen (ontsnappingen en gijzelingen) zal uitmonden in nog meer repressie. Maar ligt deze hypotheek niet op het gevangeniswezen zelf ? Want dat is er ook op gericht de gedetineerden een perspectief op een nieuwe toekomst te geven .
Ontsnappingen en gijzelingen in gevangenissen zijn van alle tijd , maar als het allemaal kort achter elkaar komt is dat toch groter nieuws . Ontsnappingen leveren in eerste instantie een euforische gedachte van de gedetineerden ( wat goed , toch knap wat er is gebeurd ) Vlug volgt daarop de ontnuchtering , omdat de gedetineerden goed beseffen dat ze zelf daarvan telkenmale opnieuw het grootste slachtoffer dreigen te worden . De ontsnapte gevangenen worden opgepakt , de gijzelmeester overmeesterd . Het resultaat is de aangescherpte veiligheid in de gevangenissen terwijl de trend naar een harder justitiebeleid wederom versterkt .
De roep naar repressie is diep geworteld in de samenleving . De gevangenen moeten immers hun verdiende straf uitzitten en ze mogen niet te veel ingepamperd worden . Ook de regelgeving verstrakt . Zo wil een amendement op het gevangeniswezen de gestrafte gevangenen niet langer laten deelnemen aan gemeenschappelijke activiteiten zoals gebedsdiensten .
Deze aanpak staat haaks op de essentie van het gevangeniswezen : de gedetineerden een perspectief geven voor de toekomst . Weinigen beseffen de verwoestende neveneffecten van een gevangenneming . Wie en fout begaat moet die leren aanvaarden en zijn straf uitzitten en als de gemeenschap bovendien wil dat de gevangenen een ommekeer maken ( want in ieder mens zit toch wel iets goeds ) heeft de samenleving geen andere keuze dan daarin te investeren . Omdat de meesten die stap niet alleen aankunnen hebben zij de steun en de hulp van velen nodig . De gevangenen moeten daarom nieuwe kansen krijgen en die moet hen ook gegeven worden . Dit blijft steeds opnieuw een uitdaging .