Internering in België

De internering in Belgie is een strafrechtelijke beveiligingsmaatregel van onbepaalde duur die door de rechter kan worden uitgesproken onder volgende drievoudige voorwaarde:

-  de betrokkene heeft een misdaad begaan

-  zich op het ogenblik van de gepleegde feiten in een staat bevindt van krankzinnighied , een ernstige staat van geestesstoornis of zwakzinnigheid die hem ongeschikt maakt tot het controleren van zijn daden .

-  dat hij op dat ogenblik ook een gevaar voor de maatschappij kan betekenen .

De internering wordt geen straf genoemd , maar een maatregel waarbij de betrokkene wordt opgesloten omdat hij een gevaar is voor de samenleving. De geïnterneerde kan om de zes maanden voor de Commissie ter Bescherming van de Maatschappij verschijnen , die de geestestoestand van de geïnterneerde zal onderzoeken . Bij een gunstige beslissing kan de betrokkene voorlopig of definitief worden vrijgelaten .

Ongeveer 11 % van de populatie in de gevangenis is geïnterneerd . De personen in kwestie hebben geen veroordeling opgelopen maar als gevaar voor de samenleving worden beschouwd.

Internering in Belgie , geregeld door de Wet van 9 April 1931 , tot bescherming van de Maatschappij tegen abnormalen gewoontemisdadigers en plegers van bepaalde seksuele strafbare feiten . De wet werd geheel vervangen door de wet van 1 Juli 1964 . Geïnterneerden lopen geen veroordeling op omdat ze niet over voldoende geestelijke vermogens beschikken om schuldig te worden bevonden . Schuld betekent immers dat men bewust een behandeling stelt die vermeden kan worden . Vaak gaat het om mentaal gehandicapten , die eerder in een psychiatrische instelling thuishoren dan in een gevangenis .

De geïnterneerden worden opgesloten om te verhinderen dat zij de samenleving schade berokkenen én om hen tegelijkertijd aan een geneeskundige behandeling te onderwerpen .

Geïnterneerden worden o.oa behandeld in gevangenissen van Merksplas , Gent , Turnhout en Antwerpen . Al dan niet op een aparte vleugel of psychiatrische annex . Bij overbevolking worden de geïnterneerden verspreid tussen de gewone gevangenen hetgeen zowel voor de medegevangenen als voor het gevangenispersoneel een extra belasting is .

Het zwaartepunt van de problematiek rond internering zou moeten liggen in de opvolging van de geïnterneerden tijdens de internering , de beslissing omtrent hun eventuele vrijlating op proef en de opvolging van op proef vrijgelaten geïnterneerden. Omwille van de moeilijkheden die in de praktijk hier rond gerezen zijn ,vooral in verband met personen  geïnterneerd met ernstige seksuele misdrijven , werd de Wet Bescherming Maatschappij zowel in 1995 als in 1978 aangepast . Het opschrift van de wet werd gewijzigd in Wet tot Bescherming van de Maatschappij tegen abnormalen mensen , gewoontemisdadigers en plegers van bepaalde sexuele misdrijven en de voorlopige invrijheidstelling van geïnterneerden (pedo-) sexuele delinquenten werd aan striktere  voorwaarden onderworpen .

De toestand van de geïnterneerden is zeer schrijnend . Er is een tekort aan gespecialiseerd personeel en aan materiaal . De normen die in de buitenwereld gelden voor de opvang van de psychiatrische patiënten gelden niet binnen de muren . Geïnterneerden krijgen in de gevangenis  niet de behandeling die ze nodig hebben . De middeleeuwse toestanden , van deze "vergeef punten "werden eerder opgemerkt door het Europees Comité voor de Preventie van Foltering en Onmenselijke of Vernederende Behandeling  of Bestraffing .

Na twee veroordelingen maakten beleidsverantwoordelijken dan ook stilaan werk van een verbetering van het internering systeem . Maar ook hier is nog een lange weg te gaan .